Samen verschillende paden gelopen,
breekbaarheid is met de jaren erin geslopen.
We vonden elkaar op een moeilijk moment,
maar liefde is het die geen tijd kent.
Het gevoel was heftig en zeer intens,
sterker dan een gewone wens.
Jouw glimlach staat in mijn geheugen gegrift,
de cd met jouw handschrift geschreven met een stift.
'Together we shine' dachten wij toen..
dat was duidelijk na onze eerste zoen.
Ons verleden en het heden brak ons uit elkaar,
misschien is het zoals het moest zijn maar..
Ik hou onbeschrijvelijk veel van jou,
jij was diegene die ik vertrouw.
Gevoelens gemengd met schuldgevoel,
gedachtes als een grote kliederboel.
Zag ik jou wel genoeg,
terwijl ik met mijn eigen angst zwoeg.
Angst heeft overheerst, ook dit keer..
waarom gebeurd het elke keer weer.
Ik hield me vast aan het geluk dat je gaf,
zelf aangaan lukte me niet, ik was te laf.
Het spijt me enorm dat ik je verstikte,
omdat ik mezelf maar niet fixte.
Ik heb jou te weinig gezien,
hoe het met jou afging.
Wilde alsmaar drukverlagend en oplossen,
wilde je van de druk verlossen.
Niet in de gaten dat ik een druk werd,
dat heeft me met beide voeten op de grond gezet.
Ik hoop dat je goede herinneren koester van mij,
en je onthoudt dat ik sta altijd aan jou zij.
Wanneer je een luisterend oor wil,
geef alsjeblieft dan die gil.
Ik geef om je, nog steeds heel veel,
de emoties branden in mijn keel.
Het allerbeste wens ik jou en nog veel meer,
hopelijk in de toekomst spreken we elkaar een keer.