Requiem
De klokken droegen ver.
Galmend, bijna dwingend, vlochten ze de einders bij elkaar.
Zwart, als kraaien, kwam een ieder zo bijeen.
In de stilstand van de uren, bij de zwaarte van 't altaar,
zag het donker er geen een.
Mijn kinderen.
Mijn laatste vrienden,
mijn wereld van voorheen.
Ik zal ze missen,
voor zover ik dat nog kan.
Het leven draagt mij in hun verder,
tot de echo van mijn stappen,
in hun voortgang zachtjes dooft.
Het leven.
Ach ja, het leven..
Ik heb er toch,
uiteindelijk,
nog even in geloofd..
-
Reacties op dit gedicht
| september: | Maandag, augustus 15, 2016 14:54 |
| Een gedicht dat me beroert en ontroert, heel droevig en mooi werk van jouw hand John. Liefs | |
| teun hoek: | Maandag, augustus 15, 2016 11:02 |
| dat even zich kristalliseert in immer. th |
|
| Anneke Bakker: | Maandag, augustus 15, 2016 10:46 |
| Rakend dit droefmooie gedicht John, hoor de echo van de kerkklok zo dicht bij de dood. Zonnige groet. Anneke |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Maandag, augustus 15, 2016 10:41 |
| ja goed deze | |
| Aquarel: | Maandag, augustus 15, 2016 10:33 |
| Mooi, op een dag zijn we er niet meer, althans niet zoals wij hier in het leven gewend zijn. Geloven in het leven is al heel wat. Liefs, Aquarel |
|
Over dit gedicht
| Auteur: John Kroos |  
|
|
| Gecontroleerd door: John Kroos | ||
| Gepubliceerd op: 15 augustus 2016 | ||
| Thema's: | ||