zij met mij
ik kon wel schreeuwen,
gillen, mezelf iets doen,
vluchten, ver weg van dit alles,
weg van deze wereld
maar ik deed niets
ogen die vochtig werden
tranen die er beter niet
konden zijn
zij...kwam bij me staan
leunde zachtjes
tegen me aan
Reacties op dit gedicht
| John Kroos: | Maandag, augustus 15, 2016 16:38 |
| Stil verdriet. Schreeuwen, van binnen, en iemand die in stilte goed begrijpt.. Graag gelezen en warme groet. John. |
|
| teun hoek: | Maandag, augustus 15, 2016 16:32 |
| integer en troostvol. th | |
| Aquarel: | Maandag, augustus 15, 2016 15:25 |
| Zo kan steun zijn, mooi... Liefs, Aquarel |
|
| september: | Maandag, augustus 15, 2016 14:43 |
| Lief en mooi gedicht. Dat kan dan het verschil maken. Liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: voor altijd en nooit meer | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 15 augustus 2016 | ||
| Thema's: | ||