De angst sijpelt door mijn aders heen,
als een wolk die plotseling voor de zon verscheen.
Ons contact laat me niet los,
ik zie een te groot bos.
Een doolhof met vragen naar duidelijkheid,
is dit wel of niet nu een afscheid?
Signalen die ik niet oppik,
vertalend naar onzekerheid, gevoel alsof ik stik.
Niet kunnen loslaten,
gedachtes vol gaten.
Enorme beklemmende druk,
het maakt mijn hart steeds meer stuk.
Jij vind dat je duidelijk bent,
maar mijn angst heb je nooit gekend.
Angst die van jou een reddingsboei hebben gemaakt,
die nu weg is, is het wat mij diep raakt.
De enorme paniek is als een orkaan,
neiging om op te geven en te gaan.
Niet opnieuw dit gevoel beleven,
niet in de onveiligheid treden.