De vrouw, zijn Eva
Ik ben een vrouw,
De geboorte van leven..
De bron van verdriet.
Ik ben de vrouw van Adam
De Eva in deze tijd,
Uit mij vloeit water.
Voor de dorst het rode wijn.
Na zonden van hem,
wordt mij gewezen
Want ik ben zijn zicht,
Ik draag zijn naam.
Waar wonden ontstaan
En wonderen vergaan,
Plak ik pleisters en draag ik spijt.
Want ik ben de vrouw,
De Eva in onze tijd.
En als hij praat,
Als hij gaat,
Opstaat en klaagt,
Ik zwijg.
Ook dan ben ik de vrouw.
Zijn vrouw.
De Eva in onze tijd.
De geboorte van leven..
De bron van verdriet.
Ik ben de vrouw van Adam
De Eva in deze tijd,
Uit mij vloeit water.
Voor de dorst het rode wijn.
Na zonden van hem,
wordt mij gewezen
Want ik ben zijn zicht,
Ik draag zijn naam.
Waar wonden ontstaan
En wonderen vergaan,
Plak ik pleisters en draag ik spijt.
Want ik ben de vrouw,
De Eva in onze tijd.
En als hij praat,
Als hij gaat,
Opstaat en klaagt,
Ik zwijg.
Ook dan ben ik de vrouw.
Zijn vrouw.
De Eva in onze tijd.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, september 05, 2016 19:16 |
| adam tracht de verantwoordelijkheid af te schuiven op zijn naaste, maar god die hen beiden hoort, acht hem evenzeer aansprakelijk, moge dat ooit de toon zetten voor man en vrouw elkaar getrouw. groetje, hans |
|
| mima: | Maandag, september 05, 2016 19:07 |
| Ban = van | |
| mima: | Maandag, september 05, 2016 19:07 |
| Mooi verdicht Saskia, maar ook als Eva ban deze tijd heb je ten alle tijden spreekrecht. | |
| Johny Donovan: | Maandag, september 05, 2016 18:52 |
| prachtig gedicht,Saskia! | |
Over dit gedicht
| Auteur: saskia_deen |  
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 05 september 2016 | ||
| Thema's: | ||