mijn breekpunt bereikt
Te moe om te slapen, mijn lichaam schreeuwt om rust tegen dovemansoren.
Dertig jaar zo goed als niet slapen, nog ff volhouden een paar regels maar.
Mijn ogen doen zeer, ik zie dubbel, mijn vingers bijna gevoelloos.
Mijn hoofd een jaknikker, mijn nek kraakt, een pijnscheut, ben weer klaar wakker.
Ik sluit mijn ogen met mijn handen in mijn nek , zou ik zo kunnen slapen?
Mijn bovenkamer veel te druk, een paar regels nog dan is het af.
De woorden in mijn hoofd lopen door elkaar als een inktvlek op papier.
Doodop en klaarwakker, ik voel en zie het niet meer.
Dertig jaar zo goed als niet slapen, nog ff volhouden een paar regels maar.
Mijn ogen doen zeer, ik zie dubbel, mijn vingers bijna gevoelloos.
Mijn hoofd een jaknikker, mijn nek kraakt, een pijnscheut, ben weer klaar wakker.
Ik sluit mijn ogen met mijn handen in mijn nek , zou ik zo kunnen slapen?
Mijn bovenkamer veel te druk, een paar regels nog dan is het af.
De woorden in mijn hoofd lopen door elkaar als een inktvlek op papier.
Doodop en klaarwakker, ik voel en zie het niet meer.
Reacties op dit gedicht
| september: | Dinsdag, september 06, 2016 22:53 |
| Sterk gedicht en bedicht. Insomnia is een sluipmoordenaar. Ik wens je dat het beter zal gaan. Liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: eigen stijl | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 06 september 2016 | ||
| Thema's: | ||