Afnemend licht
afnemend licht
waar is de wereld
ik ben weg maar toch
voel ik nog mijn warme bed
zie allerlei figuren
zich laten oversturen in
ontsteltenis en diep verdriet
hun handen strelend
langs mijn haren en gezicht
in een traag afnemend licht
ik had hier niet mogen zijn
bij hun diepgevoelde aardse pijn
maar werd terug gehaald
de kleine nog in slaap
een lieve gaap hij lacht
als ik hem kus voor het laatst
wil melker
07/09/2016
Reacties op dit gedicht
| Ruud Grootveld: | Woensdag, september 07, 2016 15:32 |
| Mooi verwoord zo zou het bij jou kunnen gaan. Wat je meemaakt bij het sterven speelt zich af in jou stervend brein en is voor iedereen denk ik anders. |
|
| Anneke Bakker: | Woensdag, september 07, 2016 08:57 |
| Dit lijkt op een B-D-E Wil, zo zie je maar zelfs de dood staat voor niets. Bijzonder gedicht en mooi verwoordt. Het zonlicht neemt toe, ik wens je een mooie dag . Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 07 september 2016 | ||
| Thema's: | ||