Angst
Bomen verstrengeld in elkaar,
kraaien loerend naar gevaar..
Winkelkarretje eenzaam verlaten,
lucht vol onzichtbare gaten.
Geruisloze wind,
een klein spelend kind.
Gehaaste fietser, geen idee waarheen..
gevlucht voor het begrip alleen.
Het groene groeiende gras,
de bloemen zie ik nu pas.
Zon verscholen achter de bomen,
ik hier weg liggen dromen.
Gevoel als onzichtbare wolken,
angst als stekende dolken.
Niet durven hopen,
bang dat er het verkeerd zal lopen.
Takken die bestand zijn tegen het weer,
gewenning kom maar nog een keer.
Was ik maar zo sterk,
misschien in een ander tijdperk.
Reacties op dit gedicht
| Clarice: | Donderdag, september 15, 2016 21:36 |
| Het komt wel weer, tracht kleine stapjes te zetten en gun jezelf tijd! Gts, Clarice | |
| Clarice: | Donderdag, september 15, 2016 21:18 |
| Het komt wel weer, tracht kleine stapjes te zetten en gun jezelf tijd! Gts, Clarice | |
| teun hoek: | Donderdag, september 15, 2016 15:07 |
| jij bent veel unieker dan boom of plant en je mag je voelhoorns uitsteken om het leven te proeven en te genieten. th. | |
| Ruud Grootveld: | Donderdag, september 15, 2016 13:45 |
| Angstaanjagende beelden. Het is alsof ik een Jeroen Bosch schilderij zie. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Animola_* | 
|
|
| Gecontroleerd door: ana (stacia) | ||
| Gepubliceerd op: 15 september 2016 | ||
| Thema's: | ||