Twee weken geleden zette ik er een punt achter,
je begon te huilen en mij van alles te verwijten.
Je hing een slachtoffer rol op,
waardoor ik medelijden kreeg,
ik gaf je nog een kans.
Dag later kwam je tante lanks en begon erover,
ze wees je op je fouten en op je woede aanvallen.
Alweer begon je te huilen,
ik sloeg me arm om je heen om je te troosten.
Je zei dat je wilde veranderen,
omdat je me niet kwijt wou.
Een week ging het goed en toen begon alle ellende weer,
ik heb al ruim 2 maanden het gevoel dat je vreemd gaat,
maar dat gevoel ging maar niet weg.
Je bleef weg gaan dan was het met die en een paar weken later ineens met iemand anders.
Ineens ging je met me ex stappen,
ik wist niet wat ik er van moest vinden,
Maar nog steeds het gevoel van bedrog.
Gister avond wilde je dat ik je opbelde,
je vertelde over die zuigzoen in je nek.
Ik vind het maar een raar verhaal van je
en geloof je niet.
Ik ben bang, bang om me hart weer te breken.
Maar vooral bang dat me gevoel weer gelijk heeft,
en ik weer niet wil luisteren naar me gevoel.
Ondanks dat ik van je hou,
denk ik dat het beter is om gewoon te stoppen.