Zijn emotieloze gezicht,
Zijn huidtinten verbleekt door het gebrek van licht
Zijn handen van staal
Die helpen met woorden te lozen, banaal

Woorden die hij liever niet gebruikt
En zijn lichaam wat is misbruikt
Voor dingen die hij niet kan vergeten
Al hadden ze hem nieuwe woorden geleert
Zijn ziel is verteert en heeft het bijna opgegeven

Wanneer hij met loden benen vast staat in de grond
Zal hij zijn eigen standbeeld vormen en ontkomt
Enige vorm van emotie, zoals van hem wordt verwacht
Waar het leven het hem gebracht
Is voor iedereen een illusie
Iedereen ziet hem als inspiratie

Behalve wanneer hij daar alleen is op een regenachtige dag
Zie je dat hij eindelijk klaar is om te gaan, met een lach
Ziet hij zijn leven als een bestemming die niet was te veranderen
Is zijn bestaan door het militaire leven gevangen

Tot hij weer wordt opgeroepen
Met zijn wapen naar de ploegen
Huilt hij stiekem van binnen
Met alle lichamen waar hij op heeft gelopen
Met geen weg terug, geen leven om van te ontkomen...