mijn midden een bloedend gat
in een heel onrustig ademen
van schaduw naar schaduw
kleeft de nacht aan mijn rug
alsof ik in vochtig gras lig
dat ik op mijn naakte lijf draag
het tegendeel van een harnas
ets dat zich opent, week maakt
opdat wat was, patronen in mij snijdt
ik plots bemerk dat mijn midden
een heel groot bloedend gat is
namelijk daar, waar zij die waren
die nu reeds allemaal dood zijn
zwijgend door het duister zeilen
wij elkaar droef huilend bejegenen
sunset 20-10-2016
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, oktober 25, 2016 16:08 |
Me-randa, Dank voor je lezen en je complimenteus reageren en geniet een vredige dinsdag. Genegen groet, |
|
| Me-randa: | Vrijdag, oktober 21, 2016 23:28 |
| Beeldend en prachtig! | |
| sunset: | Vrijdag, oktober 21, 2016 09:47 |
Anneke Bakker, Avr, Dank jullie wel voor jullie lezen en invoelend reageren en geniet van een heel vredige vrijdag. Warme genegen groet, |
|
| Avr: | Donderdag, oktober 20, 2016 14:41 |
| Een droef mooi schrijven! Sterkte! mvg Avr | |
| Anneke Bakker: | Donderdag, oktober 20, 2016 14:01 |
| Graag zou ik het gat willen dichten met een warme troostknuf omdat ik het gemis kan voelen. Sterkte wens ik je Sunset. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 20 oktober 2016 | ||
| Thema's: | ||