2016
In kerstkaarten stond met dikke letters geschreven,
dat we in 2016 veel moois zouden beleven.
Elke keer als mijn ogen langs de woorden dwalen,
blijft de pijn en de boosheid zich herhalen.
In januari kreeg ik de vraag of ik met mijn grote liefde wilde trouwen,
om met hem samen verder aan onze toekomst te bouwen.
We leefde op wolken, en werden nog verliefder op gebieden waar dat kon,
tot in april alle ellende, kort na elkaar begon.
In april liet ik een halscyste in mijn keel verwijderen,
om mijn onzekerheid over de ''lelijke'' bruiloft foto's te vermijden.
Bij eerdere onderzoeken was alles goed, er was niets verdachts,
de uitslag van de patholoog, had geen enkele arts ooit verwacht.
KANKER was de uitslag die ik onverwachts kreeg te horen,
na onderzoeken had het zich al naar mijn lymfklieren en schildklier weten te boren.
Een operatie volgede, er werden lymfklieren verwijdert met de schildklier erbij,
ondanks dat, zitten er nog altijd verkeerde cellen diep in mij.
Radioactieve bestraling was wat er volgde in mijn leven,
het punt dat ik de rest van al mijn energie af moest geven.
Mijn leven stond stil, mijn moed zakte weg, midden in mijn strijd,
raakte ik mijn voorbeeld, mijn held, mijn alles, mijn vader plotseling kwijt.
Als donderslag bij heldere hemel heb ik mijn vader naast zijn bed gevonden,
het voelde alsof er een knoop om mijn huilend hart werd gebonden.
Mijn vader die er altijd voor mij was, die was er in een keer niet meer,
het beeld dat ik hem in augustus vond, blijft zich herhalen, keer na keer.
Het doet pijn te weten dat hij er niet bij zal zijn als wij trouwen,
dat hij niet meer voelen kan, hoe ziels veel wij van hem houden.
Het doet pijn dat hij er niet bij kan zijn op de dag dat ik hopelijk beter mag zijn,
en een punt kan zetten achter maanden van verdriet, angst en pijn.
Ik tel de dagen af naar onze bruiloft, 14 november,
en naar de dag van mijn uitslagen in december.
Maar dit alles doe ik met een lach en een stille traan,
omdat ik weet dat het niet zo gaat, zoals het hoort te gaan.