zo diep in mij
de zon glanst op't kille water
waar nevels stil ontwaken
sluierend over de woeste velden
bladeren dansen tegen de wand
en ik kijk met trieste ogen
naar de eeuwen oude eik
waar wij onze eerste kus gaven
en jij stilletjes zei
dit wordt ons leven
maar waarom blijft dan de pijn
zo diep in mij
waar nevels stil ontwaken
sluierend over de woeste velden
bladeren dansen tegen de wand
en ik kijk met trieste ogen
naar de eeuwen oude eik
waar wij onze eerste kus gaven
en jij stilletjes zei
dit wordt ons leven
maar waarom blijft dan de pijn
zo diep in mij
Reacties op dit gedicht
| wervelende regenboog: | Woensdag, oktober 26, 2016 21:20 |
| ontroerend geschreven Roosje | |
| Mr. Plokky: | Woensdag, oktober 26, 2016 19:32 |
| Heel mooi | |
| Stroejaro: | Woensdag, oktober 26, 2016 18:10 |
| Zeer intens en met heel veel gevoel geschreven. Sterkte. | |
| teun hoek: | Woensdag, oktober 26, 2016 17:39 |
| juist omdat liefde zo diep gaat. sterkte. th | |
| Johny Donovan: | Woensdag, oktober 26, 2016 17:20 |
| inderdaad ze schrijft hele gevoelige dingen volledig eens met mobar!! | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, oktober 26, 2016 16:40 |
| Gevoelig gedicht Roosje met een droeve ondertoon die pijn heet. Veel liefs en sterkte. Anneke |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, oktober 26, 2016 15:51 |
| wat prachtig verwoord doet me wat dit |
|
| Clarice: | Woensdag, oktober 26, 2016 13:40 |
| Ontroerend gedicht, roosjerood. Pijn is een teken van liefde. Sterkte en gts, Clarice | |
Over dit gedicht
| Auteur: roosjerood | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 26 oktober 2016 | ||
| Thema's: | ||