jouw licht valt in mij
vallend uit ‘t niets
stokt mij de adem
waar tijd me verschuilt
herken ik mezelf
jaren die vinden
de lege momenten
die nu zijn gevuld
alleen door het zijn
in ogen van vertes
waarin ik mag wonen
het klinkt als een lied
deze voorbije dagen
waarin jij jouw woorden
met de mijne verbindt
- ik denk het te weten
al ken ik nog niets
dan enkel de handen
die zacht elkaar strelen
en lippen die schuchter
de andere verkennen
jij valt uit de zon
en het licht valt in mij
het vreemde vertrouwde
kent ons sinds ’t begin
en in onze ogen
ligt steeds het oneindige
verdronken in liefde
in bronnen van tijd
sunset 04-11-2016
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Dinsdag, november 08, 2016 09:36 |
Avr, Nayeli, Clarice, Aquarel en Peter-Selie, Sorry voor mijn ietwat late reactie maar had het behoorlijk gestrest druk. Hoe dan ook, dank jullie wel voor jullie lezen en heel fijn-warm reageren ('t voelt goed) en geniet van een rustige dinsdag. Lieve genegen vriendschappelijke groeten, |
|
| Peter-Selie: | Zondag, november 06, 2016 09:27 |
| Het gedicht valt net zo uit de zon. Letterlijk een soort van zonnestraal. Geen twijfel mogelijk. Het is er gewoon. Heel mooi gedaan. | |
| Aquarel: | Zaterdag, november 05, 2016 09:11 |
| Heerlijk om te lezen, vol liefde en licht. Liefs, Aquarel |
|
| Clarice: | Vrijdag, november 04, 2016 18:39 |
| Gewoon prachtig, sunset! | |
| Nayeli: | Vrijdag, november 04, 2016 17:30 |
| mooi qua inhoud en qua stijl | |
| Avr: | Vrijdag, november 04, 2016 16:19 |
| Mooi! Vooral laatste strofe! mvg Avr | |
