Verwachting

Moeder van teleurstelling
Vader van boosheid

Wat we leggen bij de ander
Raken we bij onszelf kwijt

Het is niet erg geraakt te worden, of om pijn te voelen,
Wel onszelf te laten kwetsen of in te vullen wat ze bedoelen

De mensen waarmee ik samen dit levens pad bewandel
Laten me onbewust zien, hoe ik me zelf behandel

In plaats van steeds maar zoeken en verlangen van de ander
wordt ik stil, en luister naar, wat ik zo graag in mezelf verander

Een verwachting nog zo reeel, is lang niet altijd realistisch
Verwachten wat de ander niet vervullen kan wordt soms bijna sadistisch

Gevoed, gevuld, geschoond vanuit die zuivere overstromende Bron
Laten we los van alle verwachting omdat ons hart al vullen en helen kon

Kunnen we het mooie in onszelf en de ander zien, temidden van de modder
En realiseren we ons steeds meer: iedere ziel is 'our brother'

Allemaal zijn we stuk voor stuk bij ons pure zelf weggedreven
Als we daar naar terug gaan kunnen we weer leven en laten leven.

Dan is dat ware zelfrespect van binnenuit zo krachtig
en is er geen afhankelijkheid maar een delen uit volheid, zo prachtig.

Dan is er ruimte voor eenieder uniek te zijn wie ze zijn
Bevrijd je zelf, oh lieve zielen, van de verwachting pijn