Vijand
mijn gewicht is niet de vijand
ook eten maakt me niet kapot
maar je hoort de stemmen in mijn hoofd niet
ze schelden me verrot
ik wil hier niet meer leven
ik mag hier niet meer zijn
ik moet verdwijnen – steeds maar kleiner
dan doe ik niemand pijn
de kou in mijn hart
moet ik voelen in mijn botten
mijn rommelende maag
stilt de onrust in mijn hoofd
zoektocht naar controle
emoties buitenspel
ik ben een lelijk monster
’t is tijd dat je dat gelooft
ook eten maakt me niet kapot
maar je hoort de stemmen in mijn hoofd niet
ze schelden me verrot
ik wil hier niet meer leven
ik mag hier niet meer zijn
ik moet verdwijnen – steeds maar kleiner
dan doe ik niemand pijn
de kou in mijn hart
moet ik voelen in mijn botten
mijn rommelende maag
stilt de onrust in mijn hoofd
zoektocht naar controle
emoties buitenspel
ik ben een lelijk monster
’t is tijd dat je dat gelooft
Reacties op dit gedicht
| mistermonster: | Vrijdag, juli 21, 2017 12:02 |
| Ik herken mezelf hier heel erg in, nare gedachten. Mooi geschreven. Dikke knuffel! |
|
| september: | Vrijdag, november 25, 2016 21:42 |
| Het is zo goed en sterk verwoord, als eten ziekte wordt.. Geloof het niet. Nooit. Liefs | |
| Avr: | Vrijdag, november 25, 2016 15:05 |
| Het is triest, dat je dat zelf gelooft! Wens je sterkte! Droef mooi verwoord! mvg Avr | |
| Aquarel: | Vrijdag, november 25, 2016 07:53 |
| Ik voel herkenning van jaren terug. Goed geschreven. Vriendschap met jezelf sluiten kan helpen. Sterkte, liefs, Aquarel |
|
