Ik begrijp je woord voor woord, gevoel voor gevoel, traan na traan
Alsof ik je ken als het meest vertrouwde boek dat geen enkele verrassing meer verbergt
Ik ontmoette je ooit, verdween weer, kwam terug en ontmoette je opnieuw,
dat is hoe het is gegaan
Je riep een liefde in mijn hart terug in herinnering
Iets waarvan ik vergeten was dat ik het was
Een liefde zo immens en zo groot, zo onvoorwaardelijk, een goddelijke trilling
Je kwam van ver mijn vriend en misschien is je reis nog niet ten einde
Maar nu loop ik met je mee, soms, als onze paden elkaar kruisen maar in mijn hart elke seconde van de dag
Ik sliep naast je toen de nacht ons zicht op de wereld langzaam verkleinde
Magisch mooi was het om in jouw armen te liggen slechts omgeven door kaarslicht en duisternis
De stilte van een bos en de warmte van een kachel die zachtjes uitdooft
Jij bent wie je echt bent, durft jezelf te zijn bij mij zonder een enkel laagje vernis
Ik zag je huilen, schreeuwen, zuipen en beuken tegen gesloten deuren
Ik hoorde je schelden, fluisteren en zingen
Ik ruik nog de witte salie, de wierook en de tabaksgeuren
Mooi ben jij, nee prachtig, niets omschrijft jou helemaal
Alles ben jij, als het universum zo machtig
Je leeft en soms doet leven heel veel pijn als je tegen grenzen op loopt
Want wie kent je nu echt, wie begrijpt jouw verhaal
Voor mij ben je als dat boek dat ik ontelbare keren gelezen heb en me nog steeds inneemt
De vertrouwde geur die eruit opstijgt, de resonerende klank van de woorden
De magie van het verhaal van je ziel die altijd om je heen zweemt