Ceci n'est pas un poème
Ik leefde rond de 16de eeuw
in 'n dorp, als arme dichter
zag zwarte sneeuw maar
mijn fantasie maakte mijn
zorgen een beetje lichter.
Voorzichtig publiceerde
ik m'n eerste gedichten
maar die vielen niet in
goede aarde, waren
volgens de pastoor
zeer kwaadaardig.
Zo kwam er zelfs een
kruisverhoor waarbij ik
werd veroordeeld tot
levenslange dwangarbeid.
Ik was bang voor de
criminelen in de cel
de ratten waren m'n
enige vrienden in die
lange donkere hel.
Tot ik een brief kreeg
van de koning die mijn
dichtwerk had gelezen
het zelfs had geprezen.
Ik werd dus hofdichter !
Leve het Opperwezen !
Dat Hij nog lang onze
babysitter mag wezen.
En de sneeuw... die wordt
alsmaar witter en lichter.
Omdat ik nu door de
elite word gelezen.
Reacties op dit gedicht
| september: | Vrijdag, december 23, 2016 23:43 |
| Een mooi verhaal in een gedicht. Geestig en goed geschreven. Liefs | |
| wervelende regenboog: | Vrijdag, december 23, 2016 19:25 |
| was dat in een ander leven? mooi verhaal |
|
| Stroejaro: | Vrijdag, december 23, 2016 19:18 |
| Bijzonder, graag gelezen! | |
| Avr: | Vrijdag, december 23, 2016 17:55 |
| Een fantasierijk, mooi gedicht! mvg Avr | |
| Anneke Bakker: | Vrijdag, december 23, 2016 11:18 |
| Dat was dan een hele mooie droom waar jij zeker hier je naam mee hebt gemaakt. Warme kerstgroet Claudelaire. Anneke |
|
| Johny Donovan: | Vrijdag, december 23, 2016 11:07 |
| super! | |
| teun hoek: | Vrijdag, december 23, 2016 10:58 |
| bijzonder en fijne dichtdagen. th Hofleverancier met kerst. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Claudelaire | 
|
|
| Gecontroleerd door: michris | ||
| Gepubliceerd op: 23 december 2016 | ||
| Thema's: | ||