Hij strompelt wat in het rond.
Totdat hij valt op de grond.
Met zijn kop in het zand.
En zijn hart in zijn hand.
Vol met barsten en scheuren.
Levenloos zonder kleuren.
Hij voelt zich zieker dan ziek.
Het is te zien aan zijn mimiek.
Hij haat zich zelf soms zoveel.
Het grijpt hem dan naar de keel.
Er loopt een traan over zijn wang.
Omdat Hij weet dat Hij het niet kan.
Hij kan zich zelf niet eens meer aan.
En het lukt Hem niet te gaan staan.
Hij heeft zichzelf te vaak bedrogen.
Er komt een waas voor zijn ogen.
En nu moet Hij de prijs betalen.
Voor Zijn vele falen.

Het gevoel is nu weg.
Wat Hij denkt en wat hij zegt.
Het doet er niet meer toe.
Het maakt hem toch wel moe.
Hij wil gewoon gaan slapen.
En nimmer meer ontwaken.
Al dat gezeur aan zijn hoofd.
Zijn liefde voor haar is nog niet gedoofd.
Althans dat hoopte hij maar.
Het is nog steeds niet zonneklaar.
Hij kan niet anders dan zijn hart breken.
Hij is een misantroop voor enkele weken.