waterdruppelende nachten
eenzaam de zee van sterren daar boven
koud glinsterend onder ‘t hemelgewelf
bukken zich steden in leegte
van steegjes, straten en pleinen
woont eenzaamheid
geluidloos de neervallende regen
in matte glans van straatlantarens
verzinken tegels in droeve stroompjes
zonder enige richting verblinden
zwijgende ramen
vergeten de liefdeloze mensen
in nachten als waterdruppels
benatten koude tranendode gezichten
schrijft maan een heel bleek gedicht
op haar lippen het eeuwig zwijgen
sunset 05-01-2017
Reacties op dit gedicht
| Avr: | Donderdag, januari 05, 2017 22:28 |
| Na regen, komt zonneschijn! Dat zou mooi zijn. Een droef mooi schrijven! mvg Avr | |
