Het is al bijna 15 jaar geleden,
en nog steeds gis ik naar de reden.
De reden waarom je plots verdween,
misschien was er wel helemaal geen..

Misschien was het altijd jouw plan,
en hoefde je helemaal geen oprechte man.
Een man die door jou weer ging leven,
en zijn ziel en zaligheid wilde geven.

Maar er ik kon jou niet beroeren,
terwijl jouw lach mij al spontaan kon ontroeren.
Ontroerd van elke seconde die je me gaf,
maar in pure liefde geloofde jij niet, achteraf...

Maar deze liefde verdwijnt nooit meer,
al deed jouw gedrag mij nog zo zeer.
De intense gevoelens verdwijnen nooit meer,
herbeleven doe ik ze namelijk keer op keer.

De tranen zijn al die tijd gebleven,
de liefde zal voor immer verder leven.
Want zij is in mijn hart verankerd,
en heeft voor altijd mijn leven veranderd.