Het begon met
stemmen die riepen
dat ze een stem hadden,
en er luidkeels
genoeg van hadden.
De vergelijking klopt niet,
wat kleiner is dan,
moet gelijk zijn aan.
Dit is meer dan vrouwenlogica.

Eeuwenlang slechts een
object, niet meer
dan een bruidschat.
Wat koeien en de deal was gesloten.
Eigendom, als vee op een
veiling. Liever groene
blaadjes dan gedroogde
bloemen, hoewel een M.I.L.F.
ook nog wel lekker is.

Jong geleerd is oud gedaan,
tot jong het oud worden verleert,
of liever nooit oud wordt.
Studeren kan dan wel, maar
let wel op voor structureel naakt.
De opgelegde schaamte zou
plaatsvervangend moeten zijn,
toon medeleven voor kleppendragers,
zij moeten nog evolueren.

Alles wordt contractueel in twee-
voud gemeten en gewogen,
het is zwart-wit, blauw-roze.
Kinderen leren oppervlakkigheid,
maar oordelen is veroordelen.
Slutshaming, bodyshaming,
tel jij de zelfmoorden?
Steek die vinger weg,
maakt echt niet uit waar.

Ik ben de gezellige dikkerd,
maar vergeet dat ontbijt.
Ik ben een vrouw, niet je slaaf
en denk maar niet dat ik
met je vrij
zonder jouw respect.
Nee, ik ben niet blij dat je me
tenminste aandacht gaf.
Ik hoef je fatfetisj niet.

De nieuwe golf
en ze zijn ons al beu,
want als dit mag dat ook en
als dat niet hoort, net hetzelfde.
Jullie kwijlen al eeuwen,
wij beginnen pas! Ons verlangen
is zogenaamd ongepast maar
schrik niet, perversie staat niet
onder mannelijk patent.

Het vrouwelijk lichaam
is geen verzinsel, er is niks
te breken behalve het
mannelijk ego. Eeuwen
bewijzen een sterk
geslacht, maar wat ooit
werd verworven lijkt wel
wegwerp. Laat ons stilstaan,
maar daarna wel verdergaan.

Vergeet dat braaf in
het hoekje kruipen, preek
want niemand is
relativeerbaar, kleineerbaar,
man of vrouw, soms is het
gewoon onaanvaardbaar.
Zullen we toch maar ja-knikken?
Ik stik liever dan
die onzin te slikken!

Zal ik, als ik oud en krom,
nog koppiger ben, hetzelfde
moeten herhalen? Word ik die oude zeur
met haar verbeten idealen
en zal dit gedicht op mijn
arm getatoeëerd verlept geraken?
Wordt er ooit geluisterd naar mijn stem
die roept? Of blijft het altijd
maar vrouwenlogica?