Niet voortborduren
niet voortborduren
hij telt met
al zijn vingers
lacht vriendelijk
als ik iets vraag
beantwoordt mijn
groet als ik weer ga
maar samen praten
doen we niet meer
hij kan geen richting
houden in het sturen
niet voortborduren
in dezelfde kleur
toch hebben wij
een lijvig testament
de fotodoos ons
eigen monument
in kijken lachen wij
samen maakt ons blij
hij luistert ademloos
als ik vertel over het
spelen toen en hoe wij
ons nooit verveelden
dat plezier kan niet meer stuk
in weer herkennen van geluk
wil melker
24/01/2017
Reacties op dit gedicht
| Clarice: | Dinsdag, januari 24, 2017 21:50 |
| Mooie herinneringen is iets wat blijft en heerlijk als je ze samen nog kan delen! Prachtig geschreven, Wil. Gts, Clarice | |
| kimmytje: | Dinsdag, januari 24, 2017 19:30 |
| Rakend geschreven Wil, ik word er helemaal stil van ... Ontroerd .. Liefs Kimmy |
|
| MarianDriessen: | Dinsdag, januari 24, 2017 16:56 |
| ontzettend mooi geschreven | |
| M-Rose: | Dinsdag, januari 24, 2017 15:52 |
| & liefs retour | |
| teun hoek: | Dinsdag, januari 24, 2017 12:28 |
| fijn als het blijmoedig is te dragen. th | |
| Avr: | Dinsdag, januari 24, 2017 10:42 |
| Heel ontroerend mooi verwoord, dit samen terug in de tijd! Sterkte! mvg Avr | |
| Anneke Bakker: | Dinsdag, januari 24, 2017 09:45 |
| Herkenbaar als een vorm van dementie Wil, ze zijn nog heel blij met een bezoekje, samen delen van stukjes geluk. Heel mooi gebracht in dit gedicht. Warme groet uit grijs Brabant. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 24 januari 2017 | ||
| Thema's: | ||