Met open ogen dwaal ik rond,
het spookt in mijn gedachten,
houdt me gevangen en omarmt me,
scherven vallen op de grond.

Ons verbond, de herinneringen,
heeft dan toch gebracht waar we niet wilden zijn.
We zouden de cirkel doorbreken,
ten strijde gaan tegen het kwaad.
waar de een is doorgelopen heeft de ander het pad verlaten.

Je schrijft; alles hangt samen en creeërt, moduleert en versterkt elkaar.
We hebben nooit hierover goed kunnen praten,
roept gevoelens en beelden op die we niet wilden delen.

Ik proef de wanhoop in je stem en het web van je gedachten in je hoofd.
Ieder woord komt binnen,
en nog pas je ieder woord gestructureerd aan,
Ik weet in gedachten bij ons.
Om te voorkomen dat het verleden voor ons opnieuw gaat leven en de cirkel blijft bestaan.

Je laatste brief open naar de wereld,
ik las hem en was verontwaardigd en bang,
hoe zou men hierop reageren.
Ik voelde de angst net zoals ik die de afgelopen weken heb beleefd.
Mezelf opsluitend in gevoel om het maar niet te laten raken.
Een gevoel wat ik herken uit al die momenten dat jij er voor me was,
en me omarmde, mijn angsten weg nam door me verhaaltjes te vertellen over dromen,
dromen in je hoofd die uit kunnen komen door anders in het leven te staan.
Geborgenheid en warmte en je nooit meer vertrapt en verlaten te voelen.

Wie zich bindt wordt vertrapt en zal steeds opnieuw afscheid moeten nemen; weet je nog?
Liefde is een spiegel waarin je jezelf verliest tot het je verbrijzeld en je weer moet opkrabbelen uit het diepe dal,
waarin de wonden helen maar altijd zichtbaar blijven.

Toch is het mij gelukt om het meest onaantastbare te vinden en koester ik het met overgave.
Het doet me verdriet dat jij ondanks de liefde in je leven je toch hierin hebt verloren.
Je hebt de deur geopend voor de waanzin die je heeft gevangen,
waarschijnlijk vele jaren lang.

Waarom heb je niet met me gesproken zoals we dat vroeger deden, samen de lasten draagde.
Soms ben ik ontzettend kwaad om de dingen die je hebt achtergelaten,
is dat een manier voor mij om de pijn te dragen.
Het besef dat onze herinneringen niet uitwisbaar zijn en is dat mijn toevlucht.

Ik mis je, al probeer ik daar niet teveel aan te denken omdat de kern die dit draagt het mij zo ontzettend zwaar maakt.
Nachten wordt ik geteisterd door de vele herinneringen waar ik niet meer wil zijn.
Dit was voor jou de oplossing en ik neem je niets kwalijk.

Mensen lopen door in hun leven met geen enkel besef wat er zich heeft afgespeeld, en dat hoeft ook niet; het is van ons.
Ik hoop dat je de rust hebt gevonden die je zocht en hebt verdiend.

Dag.....Mijn lieve zus.