Sporen vlammen op
sporen vlammen op
hij is geen god
maar zijn sporen
vlammen op
in het landschap
van verbleken
zijn warmte
is lente brengend
na een zoektocht
vol miskenning en
afbrokkelend respect
door wegen die
zij hebben afgelegd
in de dorheid van
niet begrijpen na het
misoogsten van jeugd
hen is geen
deugd gedaan
maar hij heeft hart
en hand gegeven om
hen weer te laten leven
gewerkt gepraat
gelachen en gehuild
zo dat er toch in
iedere gekneusde ziel
een stukje zomer schuilt
Voor E.
wil melker
25/01/2017
Reacties op dit gedicht
| Clarice: | Woensdag, januari 25, 2017 22:52 |
| Zo zie je soms dat mensen openbloeien als er iemand echt begaan met ze is. Mooi en rakend geschreven, Wil. Gts, Clarice | |
| september: | Woensdag, januari 25, 2017 13:22 |
| Prachtig warm gedicht voor een zoals ik lees bewonderenswaardig echt mens. Heel heel mooi. Zo te geven..Liefs | |
| teun hoek: | Woensdag, januari 25, 2017 11:58 |
| dat is het boeiende in de mens. th | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, januari 25, 2017 10:42 |
| wat een klasse!! | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, januari 25, 2017 08:55 |
| Met respect dit mooie troostgedicht gelezen. Dat ook voor E straks de bloesems mogen bloeien naar een stukje zomer toe. Mooi gedaan Wil! Wens jou een fijne dag. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 25 januari 2017 | ||
| Thema's: | ||