Stil in mij na mooie uren van jouw innige nabijheid
De donkere buiten omarmt mij barmhartig als ik eindelijk thuiskom na mijn omzwervingen
Hier, waar ik even alleen met mezelf ben, kan ik mijn tranen niet langer tegenhouden
Ik voel hoe de eerste traan warm over mijn wang glijdt

Jouw geur nog om me heen, de zachte indruk van je lippen nog nastrelend
Jouw liefde draag ik als een warme mantel, een aureool van stralen
Wat we ook doen, waar we ook gaan, bij jou zijn is nooit vervelend

Liefst zou ik niet meer weggaan en elke avond in slaap vallen in jouw armen
Bitterzoet smaakt het gemis, de gedachte aan degene die er nu niet is
De man die ik altijd met mijn liefde zou willen verwarmen

Ik wist niet wat oneindigheid was, kon me er geen voorstelling bij maken
Nu weet ik wat oneindigheid is want jij leerde het mij
Jij wist mij met alles wat je bent, wat je in je hebt, intens te raken