Wankel perspectief
wankel perspectief
vroeger was alles vlak
maar waar wij nu lopen
zie ik vaak een gat
een afgrond waar ik
niet in wil kijken uit
angst voor verborgen lijken
zij ontstaan in
een steeds sneller leven
als anderen geen hulp geven
je komt ze altijd tegen
op een ongelegen moment
voelt dan hoe alleen je bent
in dit wankel perspectief
openen zelfs valkuilen een
barmhartig alternatief
in hun opvang
kun je schuilen tot
de dood je gebiedt
wil melker
04/02/2017
Reacties op dit gedicht
| Aquarel: | Zaterdag, februari 04, 2017 17:56 |
| Ieder leven kent vallen en opstaan. Als het leven te gejaagd wordt, zoek ik de luwte om tot rust te komen. Hoewel ik me ook vaak alleen heb gevoeld, zie ik nu in hoeveel mensen dit gevoel delen. Ja, iedereen moet het zelf doen, maar uiteindelijk zijn we toch samen Wil. Liefs, Aquarel |
|
| Anneke Bakker: | Zaterdag, februari 04, 2017 11:03 |
| Hobbelige paden, dat wordt vallen en opstaan als je niet uitkijkt Wil, behalve bij het allerlaatste gat, dan hoef je niet meer op te staan... Mooi weekend wens ik je. Anneke |
|
| teun hoek: | Zaterdag, februari 04, 2017 10:15 |
| hoop toch dat er geen al te diepe valkuilen op je pad zullen zijn. h gr. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: wil melker |  
|
|
| Gecontroleerd door: wil melker | ||
| Gepubliceerd op: 04 februari 2017 | ||
| Thema's: | ||