mij totem ben ikzelf
koud is de wind uit ijs
oneindig ook de zandwoestijn
die traag glijdt door mijn handen
stil zweeft mijn totem over mij
eeuwig helder is de nacht
nimmer ooit verwarmde steen
geplant in grijs gebeente
nooit echt uit ‘t grauwe ooit ontwaakt
is het de eeuwige stilte
waarin mijn schreeuw weerklinkt
als boven mij mijn totem zingt
voor altijd in mijn hart
sunset 05-02-2017
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Maandag, februari 06, 2017 10:51 |
Aquarel, Dank je wel voor je lezen en je heel fijn reageren. Nog een heel liefdevolle maandag en warme genegen groet, |
|
| Aquarel: | Maandag, februari 06, 2017 10:18 |
| Diepzinnig schrijven, ik heb het al drie keer gelezen. Wij kunnen zoveel kracht en inspiratie uit onszelf halen. Het kan ons door donkere tijden heen helpen. Heel mooi dit. Liefs, Aquarel |
|
| sunset: | Zondag, februari 05, 2017 13:09 |
Uiteraard moet in de titel 'mijn' staan en niet 'mij'. Sorry |
|
