Een leven kent zijn vergezichten.
Een leven kent zijn vergezichten.
Mooie plaatjes op afstand waar
het verlangen nog niet is gestrand.
Waar de ogen zich koortsachtig op
hun doel blijven richten;
ver van huis in een schijnbaar
ander land.
Een leven kent zijn vergezichten.
Het gras lijkt er altijd groener
om het anders kunnen doen.
Onbereikbaar lijkt het veelal.
Voor je het weet zak je weg in
het moeras van het goede fatsoen.
Toch mag je altijd blijven hopen.
En soms kom je heel dichtbij het
gestelde doel. Je bent er bijna;
denk je. Dus blijf je lopen met
die dromen van dat onderhuidse
heerlijke gevoel.
Mooie plaatjes op afstand waar
het verlangen nog niet is gestrand.
Waar de ogen zich koortsachtig op
hun doel blijven richten;
ver van huis in een schijnbaar
ander land.
Een leven kent zijn vergezichten.
Het gras lijkt er altijd groener
om het anders kunnen doen.
Onbereikbaar lijkt het veelal.
Voor je het weet zak je weg in
het moeras van het goede fatsoen.
Toch mag je altijd blijven hopen.
En soms kom je heel dichtbij het
gestelde doel. Je bent er bijna;
denk je. Dus blijf je lopen met
die dromen van dat onderhuidse
heerlijke gevoel.
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Dinsdag, februari 07, 2017 12:37 |
| wij zijn op weg. h gr. th | |
| Aquarel: | Dinsdag, februari 07, 2017 12:33 |
| Voor mij een doel om dat onderhuidse heerlijke gevoel dicht bij me te houden. Liefs, Aquarel |
|
| Anneke Bakker: | Dinsdag, februari 07, 2017 11:24 |
| De gewenste droom een droom laten blijven en gelukkig en tevreden zijn met hetgeen je hebt. Goed verwoordt Willem ! Wel een mooie dag gewenst. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Willem B. Tijssen | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 07 februari 2017 | ||
| Thema's: | ||