stok stijf staf vast
stok stijf staf vast
*
pak uw bed op en wandel [luc. 5:24]
zei hij op weg met
uw staf en uw stok [ps. 23:4]
*
uit
geteld
lig je, wit
gesteld zit
je. klaar gezet
strek je, verstrak
je jou. tot je eerste
hou je haaks weer wat
dapper gedurfde stapjes
gepaard de lengte van je tafel
langs, je baken je rots, hand erop,
daar ga je, je dagen te wagen maken.
en plots je lot in laag geplaatst perspectief
een opsteker geven. wel wat rap op de hoogte
gestoken de kamers beraamde andere kant kortaf
betonen. op de lange lege baan vooruit geschoven.
die eindelijk vrij verre door of terechte terug tocht.
loop je niet alsnog plompverloren van je val in
‘t verval? geloof je van je last af dat je losser
‘t oversteken haalbaar neemt? opdat je
ruil uit je dak je dekens voor dit huis
jou getrouw vernomen te worden
weet. ‘t opgewekt al vast
een beetje bent. op
weg uit de ban
van het bed.
want ‘t lam
mankeren laat je
weer leren hoe goed
‘t voelt dat je lijf beproefd
spaarzamer voeding vraagt
en scherper de smaak ervaart,
tot in weldadig lichter verzadiging
toe. die meer te vinden is in ‘t minder
geringe dan je denken kon, dit geschenk,
dat als een schemer langzaam vervaagt,
maar beloftevol de morgen overdraagt.
zoals ook de venijnige pijn, je kweller,
tegenstrever als je in beweging bent
gezet geleidelijk wegtrekt. bestaan
vertraagt. geef je mee met ‘t heen
en weer wenden waarin het leven
bijeenblijft? bede verenigt zinnen,
biedt zie hier uw wil geschieden.
en de frisheid der winter dringt
binnenin door, het geurige wit
waarnaar je gist, ‘t knisperen
elke voetafdruk in, bewuster
van je geluk. de zon voor je
raam op je huid brengt je
toch wel ergens voor
de zwerver zonder
verte die je werd
aangedaan
thuis.
hans
Reacties op dit gedicht
| september: | Zondag, februari 19, 2017 20:28 |
| Heel mooi opgebouwd gedicht Hans Winter. Een lichaam kan in de steek laten. Stapje voor stapje steentje voor steentje zoals in dit gedicht zo mooi en voelbaar verwoordt werk je hopelijk naar herstel toe. Heel veel beterschapswensen. Liefs | |
| Solitair: | Zondag, februari 19, 2017 17:13 |
| Het respect van de hemelen is voor zielen als jou groot, groot is jouw bescheidenheid en jouw pijn, groot is de beloning van jouw goede daden. Zelfs in de ziekte klaag je niet, maar accepteert alle pijn uit geloofwaardigheid. Dank je voor alles Hans Winter. Groetje, Fari |
|
| Clarice: | Zondag, februari 12, 2017 20:36 |
| Goed dat je doorzet! Veel beterschap, gts Clarice | |
| Anneke Bakker: | Zondag, februari 12, 2017 18:45 |
| In beweging blijven Hans de beste remedie om er bovenop te komen. Mooi hier opgebouwd. Wens je sterkte en een mooie avond. Anneke |
|
| Willem B. Tijssen: | Zondag, februari 12, 2017 17:59 |
| Een meer soepele geest komt losser waar het eens een knelling moet zijn geweest. mooi gedaan. |
|
| Hans Winter: | Zondag, februari 12, 2017 17:28 |
| ja teun, de geest lenig blijven maken gaat hopelijk ook gepaard met het lijfelijk ontstijven. hans |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, februari 12, 2017 15:15 |
| mooi gedaan | |
| teun hoek: | Zondag, februari 12, 2017 13:36 |
| als een trechter in en uit het leven....altijd weer anders,wel met perspectief. th | |
| Hans Winter: | Zondag, februari 12, 2017 13:16 |
| aan de sneeuw heb ik me niet gewaagd, maar vandaag ben ik wel weer een ietsiepietsie sneller dan een weekje ach wat lang al geleden het buitenbestaan wezen ervaren. hans |
|
| wervelende regenboog: | Zondag, februari 12, 2017 12:53 |
| zo Hans zo te zien ben je aan de beterende Hand gelukkig maar wens je veel sterkte en verdere beterschap bij het opkrabbelen lieve groetjes van wr |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Hans Winter | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 12 februari 2017 | ||
| Thema's: | ||