Een uur eerder

Sluimerend dooft het licht van de dag,
maakt plaats voor de nacht.
Als een dekbed strekt de avondschemering
zich uit over het eens zo klare landschap.

De geluiden buiten doven,
stilte maakt zijn intocht.
Nu en dan verdrongen door geluid,
Een auto die over de stenen dondert.

De haan, altijd de eerste als alarmklok,
heeft zijn stem te slapen gelegd.
Ook voor hem is de avondklok ingesteld.
Hij slaapt zijn roes uit tot vroeg in de morgen.

Zal hij zich ook aanpassen aan één uur vroeger kraaien.
Ik denk het niet, want hij is altijd mee met het ochtendritueel
zijn kraaiende roep aan het oefenen,
om antwoord te krijgen van zijn soortgenoten.

Onze biologische klok doet ons ontwaken
als gevolg van een ritmische gewaarwording.
Maar nu wordt die klok overhoop gehaald,
want morgen moet zij één uur eerder haar dag aankondigen.

Wij volwassenen hebben het moeilijk om ons aan te passen,
wat met onze baby’s en kleine kinderen.
Ik smeek alles te laten zoals het is,
wat hebben wij daaraan?

Een houten kop door te weinig slaap,
humeurig door de dag ploeteren.
Wanneer zijn we het gewoon,
niet moeilijk, na een week of zo.

Claire Vanfleteren ©