dementie
vergeetachtigheid
warrigheid,
herkenning vervaagde
je werd een schim
gevangen in je eigen
woorden en niet meer
wetend waar een goede zin
uit bestond
maar de wijsheid die eens
was gegeven beleefde ik
keer op keer in mijn hart
iedere warme blik die je
mij gaf
deed de hoop oplaaien dat je
er eigenlijk toch nog was
warrigheid,
herkenning vervaagde
je werd een schim
gevangen in je eigen
woorden en niet meer
wetend waar een goede zin
uit bestond
maar de wijsheid die eens
was gegeven beleefde ik
keer op keer in mijn hart
iedere warme blik die je
mij gaf
deed de hoop oplaaien dat je
er eigenlijk toch nog was
Reacties op dit gedicht
| Clarice: | Zaterdag, maart 18, 2017 22:01 |
| Mooi en treffend geschreven, gts Clarice | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zaterdag, maart 18, 2017 17:55 |
| heel veel sterkte | |
| Anneke Bakker: | Zaterdag, maart 18, 2017 12:54 |
| Wat een herkenning, heb 12 jaar mijn man met Alzheimer verzorgd tot hij in het verpleeghuis stierf, het is erg zwaar want je hebt het als patiënt niet alleen. Veel sterkte wens ik je. Anneke |
|
| Avr: | Zaterdag, maart 18, 2017 12:46 |
| Een heel mooi, en ontroerend schrijven! mvg Avr | |
| teun hoek: | Zaterdag, maart 18, 2017 09:25 |
| moeilijk maar hartverwarmend, de mens in waarde laten in het kwetsbare. th |
|
Over dit gedicht
| Auteur: melisande bout | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 18 maart 2017 | ||
| Thema's: | ||