er hoeven niet veel raakpunten te zijn
om werelden te laten raken
het innerlijke volgt z'n eigen weg
brengt samen wat op het eerste zicht
totaal verschillend kan lijken
we lieten elk iets achter van onszelf
een gevoel van verbinding
dat me altijd zou bij blijven
het was alsof we elkaar lazen
zonder woorden en telkens weer
het beste in elkaar opriepen
je toverde vaak een lach
zelfs als ik niet in beste stemming was
steeds benieuwd wat je in petto had
kon haast niet wachten tot ik je weer zag
nog vaak denk ik aan toen
ookal is dat nu ver weg
maar wat de tijd niet kon doven
daar kan je toch alleen maar in geloven