wit juweel
als een wit juweel
hoog aan een grijze hemel
liet ze zich zien
grijs was de dag verlopen
maar zij de zon deed
wat niemand kan evenaarden
ze schilderde de grijze wolken
en gaf ze een zilveren rand
ze liet de nevels verdwijnen
die over de dag waren gevallen
en leste de dorst van het verlangen
het verlangen naar de warmte
van gouden zonnestralen
en gretig stal ik het beeld
ja tevreden zijn met weinig
maakte mijn dag weer goed
christa
Reacties op dit gedicht
| Avr: | Zondag, april 02, 2017 13:30 |
| Een juweeltje! Vooral het, met weinig tevreden zijn! mvg Avr | |
| wervelende regenboog: | Zondag, april 02, 2017 12:48 |
| nou Christa we kunnen ons vandaag laven aan de warme zonnestralen fijne zondag! wr |
|
| christina: | Zondag, april 02, 2017 08:54 |
| zou best kunnen :) wat je zegt dit kwam het eerst in mij op ..en ja ik schrijf zoals ik het voel ...iets van dichters vrijheid :) | |
| Trainwreckofthought: | Zondag, april 02, 2017 01:25 |
| Zou het niet "evenaren" moeten zijn in de tegenwoordige tijd? | |
Over dit gedicht
| Auteur: christina |   
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 01 april 2017 | ||
| Thema's: | ||