Nacht
Nacht
De ochtend ademt lente
Echter ik krijg geen lucht
De nacht heeft mij omarmd
En in stilte gewurgd
Zwarte boze slierten krulden om mijn bed
Mijn zweet vreet in als accu zuur
Demonen gillen in mijn oor
Mijn lijf voelt als versteend
Mijn kreet om hulp sterft in de stilte
Hoop vervliegt
zelfs mijn gevloek boezemt hen geen angst
De duivel zuigt aan mijn ziel
Als mijn ogen openen
Ruik ik de zoete geur van leven
Koffie streelt mijn humeur
Verdwaast begroet ik de wereld
Waar heb ik de nacht mijn sporen gelaten
Wat was de angst die mij overviel
Ach hij is oud
Het is de angst in een nieuwe dag te falen
***Wim****
Reacties op dit gedicht
| teun hoek: | Woensdag, april 05, 2017 12:30 |
| jammer, want een dag kent haar eigen mogelijkheden , vooral die pakken. h gr. th | |
| Aquarel: | Woensdag, april 05, 2017 11:37 |
| Een oude, terugkerende angst die je vooral in de nacht kan overvallen. Herkenbaar voor mij. En ook het verdwaast wakker worden met koffie. Goedemorgen, Black Lord, en een fijne dag nog. Liefs, Aquarel |
|
| Anneke Bakker: | Woensdag, april 05, 2017 10:34 |
| Een bijzonder gedicht dat me raakt Black Lord , niet alleen door de faalangst maar ook door de geur van koffie waar ik elke morgen mee begin om mezelf en de dag op te peppen. Boeiend om te lezen! Mooie dag wens ik je. Anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Black Lord |  
|
|
| Gecontroleerd door: Black Lord | ||
| Gepubliceerd op: 05 april 2017 | ||
| Thema's: | ||