meegenomen tot in ’t graf
terug in het ouderlijk huis
geconfronteerd met de stilte
met alle oude verhalen
en niet beantwoorde vragen
fleurend groen de lente
buiten voor het raam
een oude zieke berk
die nog dit voorjaar
moet worden gekapt
de tijd verstoft nooit
overgeërfd lijkt zij een kast
waarin mantels, herinneringen
vergeten als zovele afspraken
beelden vertellen van gekwetst zijn
tonen nog korsten en littekens
zelf behandelde wonden
die een leven lang niet helen
meegenomen worden tot in 't graf
stilte is geen doorn in het oog
in dit verlangen naar eenzaamheid
wenselijk en gehoopt door mijn treurend hart
dat nog altijd zelfgesprekken houdt
sunset 11-04-2017
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Woensdag, april 12, 2017 18:37 |
Clarice, september, Dank jullie wel voor jullie lezen en reageren en geniet van een rustige woensdagavond. Genegen groet, |
|
| september: | Woensdag, april 12, 2017 01:19 |
| Intens mooi gedicht. Voelbaar. En heel goed geschreven Sunset. Liefs | |
| Clarice: | Dinsdag, april 11, 2017 23:31 |
| Aangrijpend gedicht, Sunset, de pijn en de onrust van het verleden voelbaar beschreven. Gts, Clarice | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 11 april 2017 | ||
| Thema's: | ||