dromend leven
mijn droom herinner ik me niet
enkel zijn hoogte en hoe hij beeft
in de diepte van mijn lijf
bij gevaar blijven vogels stil
zoals tuinen onder hamerend maanlicht
verdoofd elkaar inademen
een zilverzwendel in verwaterde ogen
neergeslagen en vol builen
- ik herinner mij niet
de mens, in mijn droom omhoog
geworpen door een rib tot in de hemel
- waar liefdesliederen zweven
duren dromen af en toe langer dan het leven
en al trotseren rotsen mij
ooit maakt mij een andere tijd oud en zwak
tot in een ongeweten einde
wanneer het duister
mij onweigerlijk opneemt
toch blijf ik dromend leven
sunset 13-04-2017
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Maandag, april 17, 2017 16:59 |
| Anna_vdo, Helemaal niets. Want leven is ook dromen inderdaad. Dank je voor je lezen en reageren en geniet een rustige maandagnamiddag. Warme genegen groet, |
|
| Anna_vdo: | Zondag, april 16, 2017 19:19 |
| Wat zou een mens zijn zonder dromen... | |
| sunset: | Vrijdag, april 14, 2017 08:26 |
M-Rose, Kot het zo erg over? Neen toch. En ik ben niet zo een liefhebber van horror. Dank je voor je lezen en reageren en nog een heel vredige goede vrijdag en warme genegen groet, |
|
| M-Rose: | Donderdag, april 13, 2017 14:49 |
| and ??? do you like scary movies 2 | |
