Hier zegt de titel genoeg, mogen wij eigenlijk nog hopen met alles wat de mensheid nu beleefd?
Is er nog hoop?
Donkere wolken bij klare hemel
zijn mijn gedachten in mijn hoofd.
Wriemelende vingers die zich kruisen,
net of zij aaneengespijkerd zijn.
Ongerustheid maakt zich meester als
een vermanend beeld.
De lust is weg, net als water dat het
strand verlaat zonder nog terug te keren.
De ziel verschroeit, als verloren in de hel.
Hoop is er niet meer, totaal uitgedroogd
omdat het lichaam en de geest niet meer
met elkaar kunnen opschieten.
Zo vergaat het de mens, het dier,
zo vergaat het de wereld……
Claire Vanfleteren ©