Wist ik het maar?
Het gedicht is niet op mij toepasselijk, maar ik sta heel dicht bij die persoon!
Wist ik het maar?
Ik beloofde mezelf dat ik de moed niet zou laten zakken,
maar ik zag niet eens hoe diep de afgrond was.
Ik beloofde mezelf niet te wenen,
maar het water trad al buiten zijn oevers.
Ik beloofde mezelf dat ik er me uit zou wringen,
maar ik raakte meer en meer verstrengeld in het net.
Ik beloofde mezelf een lichtpunt te zoeken,
maar het was donkerder dan het donkerste zwart.
Ik beloofde mezelf zeker naar het zuiden door te trekken,
maar noordelijker dan de Noordpool kon ik niet.
Ik beloofde mezelf mijn eigen steun te geven,
maar ik verloor het houvast die me recht hield.
Vroeger had ik een schouder om te leunen.
Een hand die me vast hield.
Een woord die me troostte.
Lippen die mij zoende.
Alles is voorbij.
Ik sta er moederziel alleen voor!
Claire Vanfleteren ©
Wist ik het maar?
Ik beloofde mezelf dat ik de moed niet zou laten zakken,
maar ik zag niet eens hoe diep de afgrond was.
Ik beloofde mezelf niet te wenen,
maar het water trad al buiten zijn oevers.
Ik beloofde mezelf dat ik er me uit zou wringen,
maar ik raakte meer en meer verstrengeld in het net.
Ik beloofde mezelf een lichtpunt te zoeken,
maar het was donkerder dan het donkerste zwart.
Ik beloofde mezelf zeker naar het zuiden door te trekken,
maar noordelijker dan de Noordpool kon ik niet.
Ik beloofde mezelf mijn eigen steun te geven,
maar ik verloor het houvast die me recht hield.
Vroeger had ik een schouder om te leunen.
Een hand die me vast hield.
Een woord die me troostte.
Lippen die mij zoende.
Alles is voorbij.
Ik sta er moederziel alleen voor!
Claire Vanfleteren ©
Reacties op dit gedicht
| Dasje (lucky): | Maandag, mei 22, 2017 21:15 |
| Bijzonder dieprakend geschreven... Je staat als toeschouwer machteloos want die persoon moet er zelf doorheen. Het zwaarste gevecht moet immers gewonnen worden van het zelfmedelijden...als je dat overwint zie je weer oplossingen...veel sterkte voor die persoon maar ook voor jou als luisterend oor. Vriendelijke groetjes, Dasje :o] |
|
| patsas64: | Maandag, mei 22, 2017 20:13 |
| Wauw, wat mooi geschreven. Heel herkenbaar voor mij. | |
| Compostje: | Zondag, mei 21, 2017 23:29 |
| aangrijpend verhaal. refererend naar uw eerste zin, je kunt er niet genoeg dichtbij staan , vooral op die momenten. Het is moeilijk te geloven maar er in blijven geloven is het enige lichtje in de duisternis en soms kan geloof bergen verzetten. | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, mei 21, 2017 20:20 |
| sterkte voor die persoon wie het aangaat mooi verwoord hoor |
|
| Aquarel: | Zondag, mei 21, 2017 19:45 |
| Goed geschreven voor die naaste persoon. Ik hoop dat het gedicht en de reacties wat warmte kunnen brengen in deze moeilijke tijd. Houd moed, er zullen weer lichtpuntjes komen. Liefs, Aquarel |
|
| Willem B. Tijssen: | Zondag, mei 21, 2017 19:34 |
| Ik hoop voor u dat er spoedig iemand op uw pad komt en u het leven van vroeger kan laten herbeleven. | |
Over dit gedicht
| Auteur: claire vanfleteren | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 21 mei 2017 | ||
| Thema's: | ||