Toonhoogte
Bij opkomende zon
ontwaakt zij in silhouet
mijn schaduw van de nacht
die in verlichting over mij waakt.
Met stralen door een kier
glanst zij mijn gezicht
omringt door gezang
wat mij als eerste raakt.
Door herinneringen
klopt hoopvol mijn hart
die haar dynamiek
in een visioen bewaakt.
Getailleerd belicht
tegen de schaduw
gekoesterd in toonhoogte
wat ons leven heeft gemaakt.
ontwaakt zij in silhouet
mijn schaduw van de nacht
die in verlichting over mij waakt.
Met stralen door een kier
glanst zij mijn gezicht
omringt door gezang
wat mij als eerste raakt.
Door herinneringen
klopt hoopvol mijn hart
die haar dynamiek
in een visioen bewaakt.
Getailleerd belicht
tegen de schaduw
gekoesterd in toonhoogte
wat ons leven heeft gemaakt.
Reacties op dit gedicht
| claire vanfleteren: | Woensdag, mei 24, 2017 16:21 |
| Dat is nu eens een heel mooi gedicht, eentje waar je zo bij stil staat en je vragen stelt. | |
| teun hoek: | Woensdag, mei 24, 2017 16:05 |
| mooi. th | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, mei 24, 2017 09:17 |
| Heel stil jouw liefdevolle woorden gelezen Alexander, en wens je alle goeds en zonnige groet. Anneke |
|
| Dasje (lucky): | Woensdag, mei 24, 2017 09:06 |
| Gevoelvol mooi! Vriendelijke groetjes, Dasje :o] |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Woensdag, mei 24, 2017 08:13 |
| ja mooi alexander | |
Over dit gedicht
| Auteur: Alexander41 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 24 mei 2017 | ||
| Thema's: | ||