razende hoogte
om het huis een trein vol loden zand
het spoor verwaaid, de daken gedicht
in de lucht een blauwe spiegel
glanzend op het heetst van de dag
het verstand steekt zijn koppen bij elkaar
schaduwrijk, het is geen gezicht
nu nog 'n hongerdorst, geurend naar
het lijf dat ik niet omhelzen mag
het spoor verwaaid, de daken gedicht
in de lucht een blauwe spiegel
glanzend op het heetst van de dag
het verstand steekt zijn koppen bij elkaar
schaduwrijk, het is geen gezicht
nu nog 'n hongerdorst, geurend naar
het lijf dat ik niet omhelzen mag
Reacties op dit gedicht
| Avr: | Vrijdag, mei 26, 2017 09:15 |
| Een mooi, maar mistroostig schrijven! Gelukkig wel een blauwe spiegel!mvg Avr | |
Over dit gedicht
| Auteur: Iniduo | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 25 mei 2017 | ||
| Thema's: | ||