In mijn gedachten dacht ik na over krachten.
Over pijn en verdriet over dat wat men niet ziet.
In gedachten was ik in gevecht.
In gedachten was ik in paniek.
In gedachten had ik het even niet.
In gedachten was ik kwaad.
In gedachten werd ik soms gehaat.
Maar in gedachten waren dingen soms zo magisch, zo mooi en zo hilarisch.
In gedachten kan ik alles krijgen en alles doen.
Kan ik terugdenken aan die dag of aan die zoen.
Aan liefde en aan leed.
Aan wat ik toen deed en aan herinneringen die ik nooit vergeet.
In gedachten is het vaak zoveel makkelijker dan in de realiteit.
Dat is waarom ik daar soms verblijf.
Maar te lang blijven steken is een probleem.
Want de realiteit komt dan hard aan.
Want het is heel anders gegaan.
Het is niet zoals je hoopte niet zoals jij vind dat het moet zijn, het was lang niet zo fijn.
Als jij de kracht van gedachten verliest en de realiteit niet meer snapt.
Dan zal jij gaan dwalen en verdwalen elke dag en nacht.
Gedachten is het enige boek dat niemand anders leest.
Gedachten is wat het altijd is geweest.
Gedachten worden gevormd door vele dingen.
Oooo wat als gedachten konden zingen?
Zou dat het beter maken of zou dat jou verjagen?
Wat als iemand jouw boek zou kunnen lezen en met aandacht en zorg zou luisteren en de slechte dingen vergeven?
De vraag is altijd maar... doen wij mensen geen pijn als ze echt wisten wat wij zijn?