Het gedicht schreef ik bij een inkt tekening op doek!
Lijntjes
Ik wilde geen tekening maken.
Ik wilde niet schilderen.
Toch wilde ik iets op doek.
Mijn geheugen bleef kloppen.
Ik zag het vrouwengezicht voor mij
maar het was omgevormd in streepjes.
Ik had de volle vlakken niet om in te kleuren.
De omtrek had mijn hand ook ontweken.
Toch verschenen haar ogen,
met een verleidelijke blik.
Haar lippen kwamen uitdagend voor de dag.
Het totale beeld dat ik nog niet zag,
kwam geleidelijk tot stand.
Streepje per streepje dicht bij elkaar
spraken elkaar aan.
Ze stonden dicht bij elkaar, maar gaven geen hand.
Ze verwierven wel een hechte band.
Mijn sympathie voor die vrouw
liet me verder inspireren.
Zo staat ze nu voor mij in zwart – wit
haast onmogelijk op mijn doek gegrift.
Claire Vanfleteren ©