Het was slechts een opdracht en het klonk zo simpel.
Toch was het dat niet voor mij.
Ik had geen ideeën.
Ik moest het internet raadplegen.
Het kostte mij uren iets te vinden.
En toen ik het eindelijk had kon ik beginnen.
Maar het was niet zo makkelijk als het leek.
Het werd een hoop geknoei en geklieder.
Telkens begon ik weer opnieuw.
En telkens ging het fout.
Langzaam verloor ik mijn vertrouwen, energie, geduld en mijn zin om te doen.
Ik werd boos en begon er mee te gooien.
En mensen schreeuwde “hé niet zo klooien!”
Ik gaf het op.
Kon het niet meer aan.
Was weggelopen.
En had mijn geklieder laten staan.
Achteraf moest ik horen dat wat voor mij geklieder was keurig was gedaan.
Vooral dat met cyaan.
Ik was met stomheid geslagen.
Had verder ook geen vragen.
Tenminste niet aan de mensen daar.
Ik was blij ik was klaar.
De enige vraag die ik had was aan mijzelf.
Waarom zag ik het anders dan de rest?
Voor mij was het geklieder en verpest.