ziekenhuis
ik pak de laatste spullen in
en alles wat er van onszelf nog overblijft
ontdaan van al die kleine persoonlijke spulletjes
oogt de kamer kaal en leeg
alsof ze de verhalen van haar bewoners
voor zich wil houden
buiten wemelt het van de mensen
ze komen toe of gaan weer naar huis
elk met hun eigen zorgen
onze ogen wennen aan het licht
frisse lucht waait door m'n haren
ik adem diep in en uit
er komt een dag dat dit voorbij zal zijn
Reacties op dit gedicht
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zaterdag, juni 03, 2017 22:28 |
| mooi beschreven hoop dat die dag gauw komt |
|
| Avr: | Zaterdag, juni 03, 2017 21:35 |
| De laatste zin, is een troostrijke, hoopvolle gedachte! Mooi, beeldend ,deze ervaring verwoord! mvg Avr | |
Over dit gedicht
| Auteur: voor altijd en nooit meer | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 03 juni 2017 | ||
| Thema's: | ||