toen jij belde...
Een blij gevoel als jij verschijnt
een koude rilling die direkt weer verdwijnt
Je kijkt mee aan, vraagt hoe het gaat
een goed gevoel als jij zo voor me staat
Ik kan nog steeds niet geloven dat jij me toen belde
en mij al die lieve woorden vertelde
Een kort gesprek, toch eindeloos
Ik stond er niet bij stil dat jij toen even voor mij koos
Ik had je zó veel willen zeggen
Ik had je alles willen uitleggen
Maar geen woord kwam uit mijn mond
'k durfde niet te zeggen wat ik toen van je vond
Je stem, hij klonk zo plezierig en bij
ik denk vaak aan je, was jij maar van mij...
een koude rilling die direkt weer verdwijnt
Je kijkt mee aan, vraagt hoe het gaat
een goed gevoel als jij zo voor me staat
Ik kan nog steeds niet geloven dat jij me toen belde
en mij al die lieve woorden vertelde
Een kort gesprek, toch eindeloos
Ik stond er niet bij stil dat jij toen even voor mij koos
Ik had je zó veel willen zeggen
Ik had je alles willen uitleggen
Maar geen woord kwam uit mijn mond
'k durfde niet te zeggen wat ik toen van je vond
Je stem, hij klonk zo plezierig en bij
ik denk vaak aan je, was jij maar van mij...
Reacties op dit gedicht
| darafayen: | Donderdag, mei 30, 2002 16:48 |
| heel erg mooi, ik ken het gevoel. Het moment dat je wat kan zeggen klap je dicht en is het stil. Je kijkt elkaar aan, hij voelt het dat je iets wil zeggen, maar durft niets te zeggen. En jij zegt ook niets. Soms kunnen die momenten heel pijnlijk zijn. Dus: volgende keer beter, en de directe aanpak is het snelste over. -x- Dara |
|
Over dit gedicht
| Auteur: mirt | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 28 mei 2002 | ||
| Thema's: | ||