verdronken land
vanmorgen was de deur op slot
was zicht aan buitenmuren onttrokken
honderdjarige rust, handen en
gelaat in geduldig vlees gegoten
lucht aan lippen, zoals zeespiegel
op evenbeeld kan bogen
gruizige aarde, diepzee en bodemleven
zoals einde aan geheugen
met meer honger dan een maag
kan verdragen, meer droogte
dan deze dorst verborgen houdt
-dat mijn hoogte eindigt waar
diepte in schemer valt
dat water wint van rots
was zicht aan buitenmuren onttrokken
honderdjarige rust, handen en
gelaat in geduldig vlees gegoten
lucht aan lippen, zoals zeespiegel
op evenbeeld kan bogen
gruizige aarde, diepzee en bodemleven
zoals einde aan geheugen
met meer honger dan een maag
kan verdragen, meer droogte
dan deze dorst verborgen houdt
-dat mijn hoogte eindigt waar
diepte in schemer valt
dat water wint van rots
Reacties op dit gedicht
| Nayeli: | Woensdag, juni 21, 2017 19:26 |
| handen en gelaat in geduldig vlees gegoten... wat een prachtzin!! |
|
| Avr: | Woensdag, juni 21, 2017 06:12 |
| Het leven lijkt soms op een survivaltocht, waar ooit een einde aan komt!Daar kan een honderdjarige helemaal over meepraten! Mooi, maar ook zwaarmoedig schrijven! mvg Avr | |
Over dit gedicht
| Auteur: Iniduo | 
|
|
| Gecontroleerd door: Brenda | ||
| Gepubliceerd op: 20 juni 2017 | ||
| Thema's: | ||