ik weet 't, het lijkt zonderling
zo alleen door bos en hei te gaan
maar vergeet niet één ding
hier kun je bevrijd gaan en staan
of verwaaien met ruisend blad
hier vinden hersenhelften elkaar
strijkt licht elke schaduw glad
reiken zintuigen tot de evenaar
op 'n pad dat nergens naar gaat
tel ik gaandeweg mijn bomen
die zijn zich van geen tijd bewust
van alles dat uit absentie bestaat
hun diepte geworteld in dromen
geurig hout en eeuwenoude rust