Wolken
Het beloofde een wonderbaarlijke avond,
al zijn de sterren niet zichtbaar.
Tussen haar wimpers fantaseert zij
met moeite een dinosaurus in de wolken.
De wind laat de dino langzaam vervagen,
tijd raast in heftige stilte voorbij.
Ze neemt hem mee in haar onlogische
gedachten, hij liegt een lach op zijn gezicht.
Samen dralen en ze rekken de avond,
die liever, liever eindigde in vroeg gedag.
Over dit gedicht
| Auteur: *..stik..* | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 04 juli 2017 | ||
| Thema's: | ||