verder dan ik ooit kan roepen
niets op 't wit papier
schrijf ik mijn rijmverzen
vat in woorden mijn lief
zoals die wolk daarboven
zacht drijvend
zend ik je mijn intens voelen
waarop ik bouw
[alles straalt uit een midden:
aarde verstrooit in het heelal
als schepen die verten komen
omarmen zich verliefden
maken hun sponde op
verlangen zich niet weg
maar naar elkaar
ongelukkig gelukkig verblijven zij
onder en tussen hemel en aarde]
veel verder dan ik ooit kan roepen
ik hou van jou
ben jij mij herberg
sunset 06-07-2017
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Donderdag, juli 06, 2017 21:44 |
september, Clarice, Dank jullie wel voor jullie lezen en reageren en nog een heel rustige donderdagavond. Warme genegen groet, |
|
| Clarice: | Donderdag, juli 06, 2017 21:33 |
| Heel erg mooi, Sunset. Gts, Clarice | |
| september: | Donderdag, juli 06, 2017 21:28 |
| Heel mooi Sunset, het leest ook in een vloeiend mooie cadans. Fijn dit gedicht gelezen te hebben. Liefs | |
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: de redactie | ||
| Gepubliceerd op: 06 juli 2017 | ||
| Thema's: | ||